Soğuk ve ayaz bir günün akşamında Ankara'ya yılın ilk karı yağıyor. Evimin penceresinden dışarıya bakıyorum ve lapa lapa yağan karı seyrediyorum. Öyle güzel yağıyor ki, bi görseniz...
Küçük bir çocukken kar yağdığında çok heyecanlanırdım. Bunca yıl geçmesine rağmen kar beni halen o küçük çocuk gibi heyecanlandırmaya devam ediyor. Lapa lapa yağan karı gördüğümde bir çocuk gibi seviniyorum. Şu anda sokaklar bembeyaz olmuş durumda... Allah'ım nasıl bir güzellik bu...
.jpg)
Beyaz ya kar ondan mıdır nedir kar bana aydınlığı hatırlatır. Karlı geceler karanlık olmaz ya hani belki de ondandır karı bu kadar sevmem... Güzel görünür kar bana, hoş, sevimli... Bütün çirkinliklerin üstünü örten beyaz bir örtü gibi...Temiz görünür karla kaplanan caddeler bana...Kar yağdığında her yanı sevinen çocukların sesi doldurur ya neşelidir de kar her zaman, hüzün barındırmaz içinde...Saftır, ikiyüzlülük ile karışmamışlık vardır karın doğasında...
Ancak, karda kirlenir insanların ayak altına düştükten sonra...Ben karı bir tek, caddeleri çamur deryasına çeviren kirli görüntüsü nedeniyle sevmem...İnsanların arasında her şey gibi karda kirlenir zamanla ve ben karı işte bir tek o zaman sevemem....
0 yorum:
Yorum Gönder